* * *

To co tu przeczytasz i znajdziesz to właściwie mój prywatny Świat. Moje życie i marzenia schowane między wierszami tekstu, który tu przeczytasz. Nie komentuj jeśli masz potępiać moje życie i marzenia, bo czasami jedno słowo może zniszczyć wszystko co ktoś ma... Co ja mam...
-Kasiek

środa, stycznia 26

Linia człowiek-człowiek.

  Ludzie. Człowiek, pojedyncza persona. Kim jest? Dokąd zmierza? Co go/ją prowadzi?
  Żyjemy na odległość. Mijamy się na ulicy. Czasami nawet wzajemnie się nie zauważamy. Idąc myślimy o naszych sprawach, zmartwieniach. O tym co mamy do załatwienia. Co dziś na obiad? Gdzie znajdę uczciwego dewelopera? Zapisać dziecko do przedszkola czy jeszcze poczekać? Spotkać się? Wspominamy i snujemy plany. Plany na dziś, jutro, na tydzień, na przyszłość. Udajemy się w niepewna wędrówkę naprzód, a nie żyjemy tu i teraz. Idąc, nie zastanawiamy się kim jest ten starzec, którego mijamy i skąd ma tą bliznę? Nie zatrzymujemy się przy blond piękności, bo automatycznie przyjmujemy, że nic nie wie o dualizmie korpuskularno-falowym. Oceniamy ludzi po pozorach. A jednocześnie tylko obok nich przechodzimy.
  Żyjemy obok siebie. Poznajemy powierzchownie ludzi, nie mając ochoty poznawać ich bardziej. Lub też sytuacja jest odwrotna. Spotykamy się. Cześć! Co słychać, bo u mnie wszystko ok. Ale tak naprawdę nie mamy o sobie pojęcia. Często nawet wydaje nam się, że jesteśmy z kimś w bliższych relacjach. Rozmowy nie kończą się na standardowym co u ciebie? i widujemy się częściej. Jednak jakiś szkopuł przeszkadza nam się do końca przed kimś otworzyć. Zastanawiamy się skąd to się bierze, skoro przecież tyle o sobie wiemy i znamy się! Ta blokada może brać się z podświadomego rozumowania naszych relacji. Być może nieświadomie kalkulujemy, jak ktoś przyjmie o nas pewne informacje i brak nam danych przez co się wycofujemy?
  Jesteśmy istotami u których ewolucja musiała wykształcić coś na kształt ochrony przed odrzuceniem otoczenia. Być może dzięki temu nie rozczarowujemy się na "znajomych" i na samych sobie. Bo odrzucenie przez środowisko często równa się osobistej porażce (oczywiście są od tego wyjątki!). Mechanizm ten powstał prawdopodobnie nie tylko do ochrony. Lecz po to by wzmocnić w pewien sposób nasz gatunek. Nie potykając się w życiu na linii człowiek-człowiek nie załamujemy się, nie tracimy wiarę w siebie w związku z czym jesteśmy silniejsi i pewniejsi siebie.
  Owszem, często ten mechanizm odrzucamy, bo jako człowiek rozumny nie działamy wyłącznie za instynktem. Wręcz często go odrzucamy i rozważamy coś na własną rękę. Nie twierdze, że takie usamodzielnienie się od instynktu jest złe. Przeciwnie. Często podświadoma blokada zatrzymuje nas bezpodstawnie. I tu znowu wysunę swoją teorie na ten temat. Być może zależy to od stopnia zaangażowania w znajomość obu stron, a także od relacji jakie panują w danym momencie oraz przede wszystkim rodzaju tych relacji.
  Jako istoty żywe uczymy się także poprzez obserwacje. Jeśli więc w przeszłości coś się działo w taki a nie inny sposób, często nie możemy się przekonać, że po pewnym czasie zmieniło się. Tak samo jest z ludźmi. Nie twierdze, że ludzie się zmieniają. I zawsze podtrzymuję ta myśl. Jednak zmienia się ich podejście do czegoś. Sam człowiek nie jest w stanie się zmienić. A przynajmniej osoba postronna nie może tego określić. I tu pytanie dlaczego? Ponieważ nigdy do końca nie poznamy kogoś. Nie jesteśmy w stanie ogarnąć tak skomplikowanej osoby jaka sami jesteśmy, a co dopiero osobę żyjąca obok nas, nawet w bardzo bliskich relacjach. Jednak musimy zrozumieć, że ludzie wyrastają z pewnych zachowań, czasem rozumieją i kalkulują swoje błędy i działają inaczej. Nie oznacza to jednak, że się zmienili. Bo zmiana stanowiska w 3-4 sprawach nie może zdefiniować "nowego" człowieka!

  Dziś długo, przeciągle... I zostawię nie dokończone, bo czekam na wasze wnioski i spostrzeżenia w tym temacie. 






poniedziałek, stycznia 17

o błędach, decyzjach i o ludziach

  Jak pięknie się dziś zrobiło. Słońce wyszło z ukrycia, a i niebo, które było widać pomiędzy chmurami było lazurowe jak w lecie. Moje oczy nie mogły się dziś nasycić tymi widokami.
  Jednocześnie ostatnio nie mogę się nadziwić, jak to mnie samą zaskakują konsekwencje i następstwa moich własnych decyzji, a także decyzji moich znajomych. Zastanawiające jest jak to co postanowimy dziś odbije się na jutrze. Dzisiejszych kilka gestów, słów, reakcji, a kolejny dzień jest pełen niespodzianek, które ewoluowały własnie z naszych akcji-reakcji na otoczenie.
  Do czego zmierzam? Do punktu, który nazywamy "ideałem".
  Często zdarza nam się podjąć złe decyzje, czego skutki odczuwamy w różnych następstwach czasowych. To jakie tempo będzie efektów naszego działania jest zależne od podjętych decyzji, ich wagi. Jednak mimo wszystko każda reakcja otoczenia jest indywidualna.
  Idąc drogą wysypaną średnim kamieniem możemy się o niego potknąć. Gdy się potkniemy wiemy, że następnym razem musimy uważać.
  Większość z nas twierdzi, że popełniając pomyłkę uczy się na niej i następnym razem na pewno jej nie uczyni. Zaskakujące jak bardzo jesteśmy naiwni. A najciekawsze jest to, że sami siebie oszukujemy. Tak naprawdę nie będziemy nigdy w dwóch identycznych sytuacjach. Owszem, mogą one być do siebie podobne lub nawet prawie takie same. Ale nigdy nie będą one bliźniacze. Po pierwsze mogą zmienić się osoby do których odnosi się podejmowana decyzja- ich charaktery mogą być różne od tych, które miały persony z wcześniejszej sytuacji. Po drugie może zmienić się znaczenie decyzji, uczucia, które nam towarzyszą przy jej podejmowaniu. Po trzecie - cokolwiek by się nie zmieniło jest już jakąś innowacją.
  Tak więc, biorąc pod uwagę wszystkie wyżej wymienione argumenty, my tak naprawdę nigdy nie popełnimy tego samego błędu. Może być on jedynie podobny.
  Idąc drogą wysypaną drobnym kamieniem jest male prawdopodobieństwo potknięcia. Jednak nigdy nie wiadomo czy ktoś nie podrzucił kilka większych kamyczków. Gdy się potkniemy, dziwimy się, że popełniamy podobny do wcześniejszego błąd.
  Czy na błędach można się czegoś nauczyć?
  Można, a nawet trzeba. Czasami robimy to najprawdopodobniej podświadomie, gdy konsekwencje są mało dotkliwe i nie zastanawiamy się nad nimi i ich przyczynami.
  Moim zdaniem każdy kolejny błąd możemy wyeliminować ze swojego życia tylko i wyłącznie jeśli uczymy się aktywnie nie tylko na pomyłkach, ale także i na właściwych decyzjach. Analizujemy je i zapamiętujemy.
  Idąc droga porośniętą trawą jest małe prawdopodobieństwo potknięcia się, jednak uważamy. Omijamy pojedynczy kamień i idziemy dalej nie zauważając, że czegoś się nauczyliśmy.
  Problem w tym, że my sami nie zauważamy naszych małych zwycięstw. Obiecujemy sobie, że czegoś nie zrobimy. Później gdy to robimy jesteśmy na siebie źli, ale gdy nie zrobimy w ogóle się nad tym nie zatrzymujemy. Powinniśmy się cieszyć z naszych małych triumfów, a przede wszystkim zacząć je dostrzegać.
  Sama jednak problematyka robienia podobnych głupstw polega na tym, że wzorujemy się tylko na jednej sytuacji (jak w przypadku 1. i 2.), a nie na kombinacji kilku podobnych zdarzeń (jak w przypadku 1., 2. i 3.). Istotą popełniania takich drobnych faux pas w kalkulacjach przed postanowieniem czegoś wynika z naszej ludzkości. W końcu nie jesteśmy robotami!
  Osobiście nie podoba mi się dążenie do ideału. To wydaje mi się mało ludzkie. Człowiek jest tylko człowiekiem i wręcz powinien popełniać błędy, by urozmaicić sobie swój byt na tej Ziemi. Ideał byłby idealny, ale czy na pewno? "Idealny" to pojęcie względne i każdy z nas definiuje je inaczej. Jaki jest więc sens dążenia do bycia "idealnym"?




Tekst inspirowany dyskusją przeprowadzoną z Anonimowym na blogu Diawola.

piątek, stycznia 14

Dotyk

Stanisław Barańczak

Twarze jezior, twarze drzew

Jeśli za nami twarze jezior, jeśli drzewa
zeszły się w naszych ciałach: jakie twoje imię
i język jaki? Gdy już tylko drewno
i trawa więzi nas i gdy przyciąga ziemia
nasze ciała przez siebie: jakie imię, z jakich
głosek? Jak cie zatrzymać, jeśli
przecinasz ciałem moje dłonie w późnym
uchwycie? Jezioro nas zamyka
i twarze drzew nad nami, a jak wyjmę
nazwę i pamięć ciebie z przerw między źdźbłami trawy?
Wtedy, gdy twoje ciało ostrugane z moich
rąk, jakie imię, jaka pamięć wtedy.

  Lubię ten wiersz. Znalazłam go bardzo dawno temu w pewnym tomiku Barańczaka i poległ on chyba u podwalin mojej artystycznej duszy. Nie jest ona zbyt rozwinięta, ale staram się z całych sił. Nie mnie oceniać jak mi to wychodzi.

  Dotyk. On mnie utwierdza w przekonaniu, że żyję. Ale tak naprawdę, a ten cały świat wokół mnie istnieje. Ostatnio przypomniałam sobie, jak pierwszy raz uświadomiłam sobie czym on jest. I nie chodzi o taka świadomość zwykłego człowieka. Chodzi mi o taką świadomość dotyku, gdy widzisz coś i zgadujesz jakie będzie, a potem sprawdzasz to i nie możesz się nasycić fakturą tej rzeczy. Dotykasz kolejne przedmioty i fascynujesz się zdolnościami własnego ciała.
  Dotykasz mocniej, słabiej. Delikatnie przesuwasz po powierzchniach.
  Szorstko, gładko.
  Zimne, ciepłe.
  Plastyczny, twardy.

  Dotyk, jeden ze zmysłów. A jednak ma w sobie coś. Dotyk pomaga niewidomym, potrafi elektryzować, być zły i dobry. Dotyk ma rożne wersje. Może wyrażać tak wiele.
  Ktoś mi powie, że oczy są lustrem człowieka. Hmm.. Lustra są zdradzieckie. Dotyk może kłamać. Jednak chyba kult dotyku pozostanie przy mnie nadal.

  Jakie macie odczucia do tego zmysłu?


sobota, stycznia 8

Gdy jest mi źle...

Mamy XXIw. Erę komputerów, szybko rozwijającej się nauki, medycyny, sztuk relaksu. Mimo to, jednak gnębią nas coraz to nowsze choroby społecznościowe i depresje. Na tego rodzaju schorzenia zapadają nawet najbardziej zatwardziali optymiści.
  Oprócz tych pozornie nic nie znaczących chorób znajdują się także zwykłe ludzkie cierpienia. Każdego dnia dotykają nas tragedie, te większe i te mniejsze.
  Ktoś z naszych bliskich umiera, zapada na ciężką chorobę; nas samych dotykają choroby, a także zwykłe nerwy związane ze szkołą. Dzień w dzień w wiadomościach słyszymy o kolejnych nieszczęściach dotykających nasze społeczeństwo, a także cały świat.
  Jak pisze Stanisław Barańczak:
"[...] jak tu się dziwić, że
wciąga nas ta czy inna czarna otchłań, skoro
coraz trudniej się utrzymać na powierzchni,
coraz trudniej się utrzymać na nogach, jak również
przy głosie i przy zdrowych zmysłach, już nie mówiąc
o życiu"
   Stajemy przed różnymi sytuacjami i każdy z nas odbiera je inaczej. Dlatego nie został opracowany złoty środek określający jak sobie radzić z dotykającym nas nieszczęściem. Jednak mimo wszystko warto szukać i warto odkrywać nowe metody uodparniania się na cierpienie bez uszczerbku na emocjach i empatii.
   Ja osobiście jestem osobą bardzo emocjonalną, z przerośniętą ambicją i jestem zbyt wrażliwa, ale mimo to radzę sobie z tym co przytrafia mi się wraz z upływem dni, godzin, minut, a nawet sekund. Co robię? Odkrywam własny złoty środek szukania drugiej strony medalu.
  A więc, gdy jest mi źle, gdy się czymś zdenerwuję lub przejmę, szukam sobie zajmującej czynności. Odwracam swoją uwagę od problemu, by ostudzić emocje. Dopiero później przychodzi czas na rozmowę z przyjaciółką, siostrą, mamą czy innym powiernikiem. Rozmowa zawsze w pewien sposób pomaga, daje spojrzenie na pewne fakty z innej perspektywy. Dlatego warto mieć przyjaciół, którym się ufa. Jednak ja sama nie zawierzam się im bez reszty. Staram się znaleźć, w wypełnionym po brzegi planie dnia, czas dla siebie.
  Nikt nie jest przecież robotem i potrzebuje chwili wytchnienia. Tak też i ja staram się przez godzinkę zapomnieć i zrelaksować. Taka wolna chwila daje też dużo własnych refleksji dotyczących naszych problemów.
  Gdy jesteśmy wypoczęci i zadowoleni, łatwiej dostrzegamy dobre aspekty różnych zdarzeń - łatwiej dostrzec nam właśnie tą drugą stronę medalu. Czasami nawet potrafimy docenić nabyte przez nas doświadczenia.
  Bo ważne jest, byśmy czasami żyli chwilą i nie zbyt szybko. Być może nie dostrzegamy pewnych cudownych aspektów życia przez zamartwianie się i pośpiech.
  Swój wywód pragnę zakończyć wierszem Adama Zagajewskiego pt. "Co godzinę wiadomości"
"Radio podaje co godzinę wiadomości.
Spikerzy wiedzą wszystko; niemożliwe,
Zdawałoby się, żeby każda godzina
Zabijała, kradła i oszukiwała. A jednak
Tak jest, godziny jak lwy pożerają
Zapasy życia. Rzeczywistość przypomina
Sweter przetarty na łokciach. Kto
Słucha wiadomości, nie wie, że
W pobliżu, po ogrodzie mokrym od deszczu
Spaceruje mały szary kot i bawi się,
Mocuje z twardymi łodygami traw."








poniedziałek, stycznia 3

tu es à moi. fuck.

  Jesteś potworem. Męczysz mnie.
  Sobą mnie męczysz.
  Tym, że Cię spotykam, że muszę Cię widzieć... Że żyjesz
obok mnie.
  Męczysz mnie zwykłym spojrzeniem.
  Męczysz każdym wypowiedzianym słowem.
  Cały sprawiasz mi wewnętrzny ból.
  Bolisz mnie, a to jest prawie tak
jakbyś mnie dotykał.
  Chyba dlatego lubię Cię widzieć, słyszeć...
  Lubię przyłapać Cię na niechcianym
przez nas oboje
spojrzeniu.
  Nie uciekam, gdy do mnie zmierzasz.
  Nie wysiadam
kiedy Ty
tak zwyczajnie i normalnie wsiadasz.
  Chciałabym byś był mi obojętny
  A wcale, że nie!
  Nie chcę i dobrze, że
nie jesteś.
  Nic tak naprawdę nigdy nie będzie obojętne
  Obojętność,
ona
nie istnieje
  Tak więc - mijaj mnie,
patrz na mnie
znęcaj się, tym
że mówisz.
  Bo to tak jakbyś mnie dotykał.



sobota, stycznia 1

don't forget me

  Życie jest totalnie popieprzone. Nie ma tu nic prostego. Praktycznie wszystko jest skomplikowane i niepoukładane w taki sposób w jaki my byśmy chcieli. Nie, nie!
  Nie, życie jest proste! To ludzie są problematyczni. Hmm.. Tu się nie zgodzę. Nasze życie w pewien sposób to nasze uczucia, decyzje. Życie nie jest trudne w rozumieniu czysto naukowym, ale w przenośni- jest cholernie trudne.
  Każda nasza decyzja ma swoje konsekwencje, czy tego chcemy czy nie. Nie wiemy czy będą one dobre czy złe. Niestety nasze życie to ciągła wędrówka, a na naszej drodze jest wiele rozdroży. Nigdy nie wiemy czy ta wybrana przez nas droga jest dobra.
  Czasami przystajemy i nie robimy nic. Boimy się podjąć jakiejkolwiek decyzji. Błąd. Czasami nie ważne jaką drogę wybierzemy, zaprowadzi nas do jednego. Może i warto przez chwilę pomyśleć, jeśli wiemy jedno na pewno- obie drogi są diametralnie różne. Choć nawet wtedy nie mamy pewności, czy nie spotkają się po jakimś czasie. Ale jednak liczy się to jak dotrzemy do tego punktu...

  Dziś jakoś nie mam sił rozwijać tej myśli głębiej, bo ta chwila refleksji przepełnia mnie tak bardzo, że trace co chwilę wątek, przez myśli.

  Ale czy życie jest naprawdę trudne?