Sens?

Cisza wybudowała wokół mnie mur nie do przebicia. Ogarnięta smutkiem i spokojem siedzę na zielonej ławce w parku. Kolorowe liście od czasu do czasu, przy mocniejszym pociągnięciu wiatru spadają z drzew.

Jestem zatopiona w myślach. Nie spostrzegam samochodów przejeżdżających koło parku, ani ludzi, którzy truchtają, spacerują obok mnie. Nawet nie wiem o czym myślę, tak właściwie…

Zapatrzona w czubek swojego buta siedzę bez ruchu.

Nagle z ego stanu wyrywa mnie świadomość, że ktoś usiadł właśnie obok. Spoglądam w bok. Chłopak przybliża się, zagarnia ramieniem i szepcze: „Już dobrze”.

Wtulam się w niego, a po policzku płynie łza. Całuje moje czoło.

Wiem, kim jest. Jednak TO wszystko miało sens?

Pa.