Tak łamie się.
Może nawet coś więcej. I wtedy widzi więcej; widzi to czego widzieć nie chciał przez przeszło 3 lata... Staje się wśród praktycznie obcych twarzy i myśli jak się wydostać z tego przytłaczającego cie piekła.
Łzy nie tyle ze strachu, co z bezsilności i zapomnienia parzą twarz.
I wtedy do tego wszystkiego okazuje się, że nie ma ich nawet kto wytrzeć, bo wszyscy myślą, że przesadzasz. Że jesteś nadwrażliwa. Że Bóg wie jeszcze co.
A z nieba zaczyna padać deszcz. Wchodzisz w zimne lecące z nieba strużki wody i chłodzisz emocje.
Wchodzisz do domu, siadasz. Schłodzona, oczyszczona, ale i wtedy w kącikach oczu pojawia się wrzątek.
Zapominasz po co istniejesz. Nie wiesz gdzie iść, co robić. Jak przeżyć...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz