Czemu mi się to nie udaje? Chyba zbyt wysoko cenie ludzi i wierze że się zmieniają, że stają się lepsi... Za każdym razem przekonuję się, że jednak tak nie jest. Ludzie zmieniają się troszkę, ale ona nie wystarcza by dogłębnie zmienić człowieka. Człowiek będzie tym kim jest, kim się stał. Będzie żył tak jak się żyć nauczył. tak jest lepiej, ale nie koniecznie we wszystkich relacjach.
Czasami chciałabym kogoś zmienić, ale jednocześnie nie chciałabym by ktoś zmieniał mnie. Tego układu nie da się przejść od tak. Czasami, ktoś jest inny niż by się zdawało lub po prostu nie pokazuje jaki naprawdę jest- do czasu... A potem. Potem jest wspomnieniem.
One wracają czasami zbyt realnie. Zbyt, tzn. wracają wraz z człowiekiem. Chcę zawrócić i nie chcę jednocześnie. Ostatecznie uciekam, raniąc wszystkich. Mnie, osobę i wgl...
Ad rem, Papkin. Życie staje się piękniejsze.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz